ا ل م

باز می زارید کای علام سر

مر مرا مگذار بر کفران مصر

دل به دستم نیست همچون دید چشم

ورنه دل را سوزمی این دم بخشم

گر بکاوی کوشش اهل مجاز

تو بتو گنده بود همچون پیاز

هر یکی از یکدگر بی مغزتر

صادقان را یک زدیگر نغزتر

صد کمران قوم بسته بر قبا

بهر هدم مسجد اهل قبا

همچو ان اصحاب فیل اندر حبش

کعبه ای کردند حق اتش زدش

قصد کعبه ساختند از انتقام

حالشان چون شد فرو خوان از کلام

مر سیه رویان دین را خود جهاز

نیست الا حیلت و مکر و ستیز